Przyczyn i czynników ryzyka wystąpienia zaburzeń psychotycznych jest wiele.

Ryzyko rozwoju zespołu metabolicznego oraz ryzyko sercowo-naczyniowe u pacjentów ze schizofrenią i zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi jest podwyższone.

Na przestrzeni ostatnich 20 lat stosowanie leków przeciwdepresyjnych staje się coraz powszechniejsze.

Wybór LPP często jest uzależniony od stanu klinicznego pacjenta i występujących u niego czynników ryzyka.

Współwystępowanie schizofrenii i SUD wzbudzało kontrowersje od dziesięcioleci.

Cechą charakterystyczną DZT jest obecność dwóch lub więcej tożsamości u jednej osoby, które okresowo przejmują kontrolę nad jej zachowaniem.

Jeśli chcesz zoptymalizować kontrolę uważności i funkcji poznawczych, trzymaj smartfona poza zasięgiem wzroku.

Objawy choroby pojawiają się najczęściej w ciągu dwóch tygodni po porodzie.

W Polsce na 1 mln mieszkańców jest 90 psychiatrów.

Stosowanie poza wskazaniami niektórych atypowych LPP (najczęściej olanzapiny, kwetiapiny i rysperydonu) sukcesywnie wzrasta

Pacjenci z lękiem mogą wydawać się nieuważni, zdezorientowani i niezdolni do przyjmowania informacji.

Kisspeptyna zwiększa aktywność w obszarach mózgu związanych z podnieceniem seksualnym i romantyzmem.

Jak wskazują badania w ramach programu AMSP (Arzneimittelsicherheit in der Psychiatrie) prowadzonego przez ośrodki w Austrii, Niemczech i Szwajcarii w latach 2000–2007, ogólna liczba leków przeciwpsychotycznych stosowanych w terapii ciężkiej depresji znacząco się zwiększyła.

Przyczyny bezsenności mogą być liczne, a ocena w każdym przypadku powinna być wielostronna.

Zaburzenia lękowe są często obserwowane wśród pacjentów ze schizofrenią. Mogą występować jako jeden z objawów schizofrenii (szczególnie w ostrym epizodzie psychotycznym), jako wynik zaburzeń organicznych, efekt uboczny stosowania leków lub wyraz współwystępowania chorób psychicznych związanych z objawami lęku. W celu uzyskania dokładnej diagnozy konieczne może być gruntowne badanie psychiatryczne, obejmujące zarówno wywiad chorobowy, badanie fizykalne jak też ewentualnie próby interwencyjne.

Około 37 000 osób w Stanach Zjednoczonych i milion na całym świecie umiera każdego roku z powodu samobójstwa. Kolejnych 650 000 osób w USA otrzymuje co roku pomoc medyczną po próbie samobójstwa. Zdecydowana większość, bo aż 80% ofiar samobójstw, to osoby z zaburzeniami psychicznymi. Choroba psychiczna stanowi najistotniejszy czynnik ryzyka samobójstwa. Spośród osób chorych psychicznie największym ryzykiem obarczeni są chorzy na depresję nawracającą i depresję w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Statystyki mówiące o ryzyku samobójstwa wśród chorych na depresję są nieprecyzyjne, szacuje się jednak iż wynosi ono w tej grupie pomiędzy 15 a 20%, a samobójstwo zdarza się w tej grupie ponad dwudziestokrotnie częściej niż w populacji ogólnej. Także inne zaburzenia psychiczne, zwłaszcza schizofrenia, zaburzenia osobowości, ciężkie zaburzenia lękowe, organiczne choroby mózgu czy uzależnienia od substancji psychoaktywnych sprzyjają takim zachowaniom. Szacuje się, że ponad 90% pacjentów, którzy próbują samobójstwa, ma zaburzenia psychiczne, a 95% tych, którzy z powodzeniem popełniają samobójstwo, ma diagnozę psychiatryczną.

Chociaż leki przeciwpsychotyczne są porównywalne pod względem efektywności (z wyjątkiem klozapiny w leczeniu schizofrenii opornej na leczenie), różnią się one profilami działań niepożądanych. Wybór leków przeciwpsychotycznych jest często uzależniony jest zatem niejednokrotnie od jego zgodności ze stanem klinicznym pacjenta i występującymi u niego czynnikami ryzyka. Przeciwwskazania do neuroleptycznej terapii lekowej obejmują śpiączkę, obecność lub odstawienie dużych dawek leków pobudzających układ nerwowy lub stany zatrucia substancjami działającymi depresyjnie na funkcje ośrodkowego układu nerwowego (takimi jak alkohol, barbiturany, opioidy), poważne schorzenia hematologiczne (na przykład supresja szpiku kostnego) oraz wcześniejsze reakcje nadwrażliwości. Ponieważ leki neuroleptyczne powodują uspokojenie, mogą zaburzyć funkcje umysłowe lub fizyczne, w tym czasy reakcji, wpływając na zdolność do obsługi maszyn i pojazdów, zwłaszcza podczas pierwszych kilku dni terapii.

Choć narodziny dziecka to zwykle radosne wydarzenie, może stać się ono przyczyną rozwoju poważnych zaburzeń nastroju, zwłaszcza zaburzeń o charakterze depresji. Okres pojawienia się depresji poporodowej jest różnie definiowany i może dotyczyć do 12 miesięcy od urodzenia się dziecka, choć zwykle kojarzony jest z okresem połogu, tj. 6 tygodniami od porodu. Depresja poporodowa jest rodzajem jawnego klinicznie epizodu depresyjnego, który może pojawić się zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn.

Pomimo specyfiki funkcjonowania szpitali psychiatrycznych, uwzględniającym świadomość i możliwość kierowania własnym postępowaniem przez pacjentów, nie zwalnia to automatycznie szpitala za akt samobójczy przebywającego w nim pacjenta.

Problem uzależnienia od opioidów nasila się z każdym kolejnym rokiem. Szacuje się, że w samych tylko Sanach Zjednoczonych ok. 2% populacji powyżej 12 roku życia zażywało na pewnym etapie swojego życia heroinę, z czego 0,1% podaje stosowanie tego narkotyku przynajmniej przez okres jednego miesiąca. Od roku 2000 liczba zażywających heroinę stale rośnie, w ciągu kilku ostatnich lat zwiększyła się o kilkanaście procent, a liczba zgonów z powodu przedawkowania podwoiła się w ciągu ostatnich dwóch dekad.